آفتاب نیوز :
تاجیک محمدرضا در روزنامه اعتماد نوشت: 1- اسقف اتو زمانی گفته است: «اگر می خواهی اهل ادب شوی و شاید روزی تاریخ بنویسی، بدون آنها باید دروغ بگویی و داستان اختراع کنی، تاریخ یکنواخت و ملال آور می شود. ” اما شما باید خود را کنترل کنید. دنیا دروغگوهایی را که در مورد همه چیز حتی کوچکترین چیزها دروغ می گویند محکوم می کند و به شاعرانی که فقط در مورد عالی ترین چیزها دروغ می گویند پاداش می دهد.
دروغ بازی کسانی است که نمی دانند، در مورد بهترین ها دروغ می گویند و در مورد همه چیز دروغ می گویند. در رمان «آونگ فوکو» نوشته اکو می خوانیم: سه دوست در یک انتشارات کوچک در میلان کار می کنند، هر سه آنها باهوش و تخیلی هستند، اما از چیزهای بی شماری که باید بررسی کنند، به ویژه تئوری های توطئه، خسته شده اند. بنابراین آنها تصمیم می گیرند کمی تفریح کنند و توطئه خودشان را ایجاد کنند که به آن برنامه می گویند.
این قرار است مادر همه توطئه ها و ترفند همه آنها باشد، زیرا چیزی بیش از ترکیبی مضحک از همه نقشه های پنهان بیرون نیست. روش آنها ساده است، همانطور که روش معمول دیوانه ها است: همه چیز را به همان اندازه که دیوانه خواهد شد، دور هم جمع کنید و ببینید چه اتفاقی می افتد. اگر واقعاً بخواهید معنای پنهان چیزها را پیدا کنید، آن را خواهید یافت. کازابن، راوی رمان و یکی از سه شخصیت آن، می گوید: شانس به ما پول داد زیرا ما به دنبال ارتباط بین چیزها بودیم و آنها را پیدا کردیم: همیشه، همه جا و بین همه چیز.
هیچ چیز زیاد نیست، هیچ چیز غیر منطقی نیست. حتی غیرمنطقی ترین ارتباطات بین ایده ها را می توان عقلانی کرد. پشت حتی ترکیبات تصادفی که یک کامپیوتر ایجاد می کند، همیشه یک پیوند پنهان وجود دارد. اما برنامه به تدریج اهمیت پیدا می کند، برنامه می خواهد رشد کند، بنابراین باید دائما جزئیات بیشتری به آن داده شود، نیاز به زمان و توجه دارد. بهترین قسمت زندگی این سه دوست بیوگرافی آنها به برنامه بستگی دارد. چیزی که زمانی اسباب بازی آنها بود تبدیل به اسباب بازی آنها می شود.
دو- چه بسا دروغگویی به ویژه در عرصه سیاست یک نیاز و نیاز تاکتیکی (و گاه راهبردی) تلقی شود، اما حامل و نماینده این نیاز حقیقت را به سخره گرفته، آن را به بطن خود می کشد، تحریف می کند. و در نهایت. او به خود ایمان داشت و از دستورات آن اطاعت کرد. از این رو فعالان سیاسی حرفه ای گاهی فکر می کنند هر حقیقتی را نباید گفت و حتی در موارد فوق العاده و استثنایی جز دروغ نباید گفت، اما در عین حال می دانند که هر دروغی نباید باشد و نباید باشد. گفت به عبارت دیگر، دروغگو دارای آداب، احکام، تاکتیک، روش و اخلاق نیز هست.
درست است که وقتی حقیقت را می داند، آماده دروغ گفتن است، اما این آمادگی، قوانین و مقرراتی دارد. این روزها زبان سیاست ما به شدت آلوده به دروغ است و عده ای فکر می کنند با دروغ می توان چشم و دل و عواطف و عقاید مردم را شست تا چشمانشان خانه خیال و شوق شود. وجود دارد و غیبت ما را می بینند. با اعتقاد به این تاکتیک که «دروغ هر چه بزرگتر، باورپذیرتر» بی احتیاطی خیلی چیزها را می گویند و چون دروغشان شاخ و دم دارد و همیشه لنگ است، از خدا و خلق خدا ترس و شرم ندارند.
مشکل این شاخ و دم وقتی آشکارتر می شود که مردم با حواس پنج گانه خود (و حتی بیشتر از آن) درک و تجربه کنند، هرچند اهل قدرت و سیاست می گویند از بام تا خورشید فاصله می بینند. در ایران امروز به دلیل تعمیق و گسترش شکاف بین دولت و ملت، دولتمردان تقریباً قدرت (قابل قبول و مشروع) بیان سخنان جدی (از دیدگاه فوکو) در مورد واقعیت و غیرواقعی، حق و باطل و حق را دارند. و اشتباه
چنین وضعیتی عمیقاً متاثر از بحران فزاینده و بی ثبات کننده مقبولیت و مشروعیت است و البته این امر نیازمند تفکر و برنامه ریزی استراتژیک است. حکومتی که نمی داند و نمی تواند فضای روحی و روانی مردم را اداره کند، گوهر مدیریتش نفت فهمیده می شود و این مدیریت جز در پرتو حقیقت و درستی محال است.
